CONCERT REVIEW

Super leegdag alweer. In The Crossroads hebben ze de Suomi bosnimf Erja Lyytinen te gast. De Bonnie Raitt van het hoge noorden. Allen daarheen dus ? Dat dacht je maar. Magere opkomst ook vandaag weer. De sinjoren zijn bedorven wat optredens betreft, heb ik de indruk. Hier is mijn verstand te klein voor. Ik kon er gewoon vlak voor de deur parkeren. Erja was aan ’t soundchecken. Met Jan. De bossman van Crossroads. Hij verzorgt zoals steeds de P.A. Wij hebben niet te klagen. De klank zit altijd snor. Een beetje zoeken, vooral bij de vocals. De ene stem is de andere niet. Maar uiteindelijk komt het altijd goed. En vooral…niet te luid. Als je Crossroads buiten komt, hoor je nog iets.

Erja en band zetten aan met “Skinny Girl”. Daarmee begint ook haar laatste CD “Dreamland Blues”. Het is een instrumentaal nummer op slide-gitaar. Immers Erja speelt de meeste tijd slide. Vandaar dat men haar vergelijkt met Bonnie Raitt. Niet vanwege haar stem. Die moet eerst nog wat ‘afzien’ om een echte bluesstem te worden. Voor sommigen mag haar act ietwat gemaakt enthousiast en te vriendelijk overkomen. Wees gerust, dat is haar Finse natuur. Geloof me, ik werk voor een Fins bedrijf, en ze zijn allemaal zo daarboven. En hoe dichter je bij de poolgrens komt hoe erger het wordt. Als dat al erg genoemd kan worden tenminste. Na het instrumentale opwarmertje volgt een Elmore James klassieker  “It Hurts Me Too”. Het is eigenlijk verbazingwekkend dat een Girl from the North Country zoveel zuiders zwart swamp gevoel in een nummer kan leggen. Waarom ze bluesgitaar speelt legt ze uit in het door haar zelf gepende en energieke “Why a Woman Plays the Blues”. In “I Don’t Wanna Be a Good Girl” komt het brave meisje onverwacht  venijnig uit de hoek met dit Johnny Winteriaans nummer. Ditmaal geen bottleneck om de ringvinger. Voor dit nummer bespeelt ze haar bloedrode metalflake G&L Asat. Ze hebben een G&L-endorsement, dat is duidelijk. Ook Davide Floreno bespeelt een G&L en de bassist Iiro Kautto eveneens. Waar ze twee jaar geleden in de Bluescaravan nog enigszins op het tweede plan werd gespeeld door haar compagnons Ian Parker en Aynsley Lister weet ze nu haar mannetje te staan als een echte frontvrouw. In de daarop volgende trage blues toont ze ook haar kunst in het raken van de gevoelige snaren. Letterlijk en figuurlijk. Met het funky “Funky Mama” beëindigt ze springerig de eerste set. Hij heeft vijfenveertig minuten geduurd, de lengte van een eerste voetbalhelft. Zoals voordien met haar afgesproken mocht het Rootsville team met haar de kleedkamer induiken. We hebben besproken wat er te bespreken viel. Dank u daarvoor Erjaatje.

Van het voetbal gesproken, ondertussen was het pleit van Anderlecht beslecht. De vijfentwintigjarige underdog Standard heeft de titel van landskampioen binnengerijfd. Nu ben ik geenszins een voetbalfanaat, maar ik heb het nogal voor underdogs, vandaar dit kleine intermezzo. En Preud’homme’s marktwaarde zal nu wel stijgen. Ik had de indruk dat zijn gsm al roodgloeiend stond op het voetbalveld dat na de match meer op een festivalterrein geleek.

De aftrap, we zitten nog een beetje in ’t voetbal, van de tweede set is een gevoelig balladedetje, en ook het tweede “You’re Not Around” is een ballade. Met een prachtige solo van Davide Floreno, haar secondant op gitaar. Mooi. Het derde trekt ons terug wat up tempo met een mooie versie van Tony Joe White’s “Steamy Windows”. Een nieuwe song “Let It Shine” wordt ingeleid met jungle drums van Ranni Eskelinen. Dat is de man die de strak gespannen vellen en cymbalen beroert. Op onopvallende doch degelijke manier. Mooie slide interventies. Ze kan het wel, Erja. Voor de classic “Rollin’ and Tumblin’” vraagt ze de toevallig aanwezige Howlin’ Bill op de bandstand. Gelukkig is Bill steeds toevallig aanwezig op zondagnamiddag in Crossroads. Ze kennen mekaar van Howlin Bill’s drukke tourprogramma’s in de Scandinavische wereld. En hoewel onze Wim vier koppen boven haar uittorent, kijkt hij toch enigszins naar haar op. Daarna een instrumentaal intermezzo. Surf op slide. En op speed. Nitro-glycerine. “We’re Together” is geconstrueerd rond een Diddley-beat. Met kletterende bassen van Iiro Kautto. Etherische mijmeringen op slide-guitar die terug losbarsten in Diddley-geweld naar het einde. De zaal is intussen warm gelopen. De tweede set is echter een feit. Een tweede voetbalhelft. In Luik lopen ze allemaal in een ladderzatte euforie op de groene mat. Erja en band komen terug voor een encore. Een country-rock. Titel onbekend. En zelfs vrouwelijke gitaristen wagen zich aan de grootmeester, bewijst onze deerne met de tweede bisser “Sweet Angel” van Hendrix. Iedereen wordt er stil van. Ook de kerel met de cowboyhoed en de zeventien bollekes in zijn jak. Schoon en subtiel gespeeld. Het nummer lijkt haar op het lijf geschreven. Maar daarna is het gedaan, schone liedjes enzovoort…. Niet deemsterend applaus…
Komt er dan toch nog iets..?..?  I Believe I’ll “Dust my Broom”. Ze komt toch nog terug met een klassieker van Elmore. De song die haar als vehikel heeft gediend om slide-gitaar onder de knie te krijgen. Zoals bij iedereen die slide speelt of zal spelen. Een ronde om haar muzikanten nog eens voor te stellen. Maar dan is het echt gedaan. Ze heeft het gezegd I believe I’ll dust my broom , vrij vertaald, ‘k Paais dak men schup afkeus !
Bedankt miss Erja Lyytinen. Voor een exclusief concert, speciaal naar The Crossroads gekomen. En Antwaarpe bleft weg. Hoe est meugelaaik ?
’t Voordeel is dat ik niet ver moet lopen zoeken naar mijnen auto.

witteMVS